Lake Louise en Moraine Lake. Woorden schieten tekort.....

Gisteravond is het gaan regenen en toen we vanmorgen opstonden regende het weer (of nog steeds?). Marion is vannacht veel wakker geweest en heeft vannacht ook veel spetters op het dak horen vallen. Maar goed, even nadat we klaar zijn met douchen, aankleden en ontbijten, klaart het op. Nog wel veel bewolking, maar ook grote stukken blauw. En ook Zonnemans doet zijn best.

We rijden de camping af en 500 meter verder zijn we op de eerste plaats van bestemming; de Johnston Canyon, inderdaad, de kloof waar de campground naar is genoemd. De canyon varieert in breedte, maar veel meer dan een meter op 6 is het nooit. Het water stroomt behoorlijk hard, soms kolkt het er zelfs door. Na een klein half uurtje lopen komen we bij de Lower Falls. Een mooie waterval die zich door een vrij nauw gat propt. We bekijken het en genieten ervan, maken natuurlijk nog wat opnamen en besluiten niet op ons voornemen terug te komen. De Upper Falls laten we voor wat ze zijn. Het is nog een uur extra lopen en het te overbruggen hoogteverschil is aanzienlijk groter. Marion haar knieën geven veel pijn als ze moet afdalen en tja, als we doorlopen en omhoog gaan, zullen we toch ook weer naar beneden moeten. Nadat we terug zijn bij het begin, maken we een sanitaire stop, kijken even in een shop en koopt Marion zich een handtas. Die wilde ze, had ze ook nodig en ze had zich voorgenomen daar tijdens deze vakantie naar te kijken. Een deel van haar verjaardagsgeld erbij en klaar. Daarna koffie-to-go en gaan!

Aangezien we over de Bow Valley Highway (de bijnaam van de 93) rijden, hebben we continue de beide camera's in de aanslag, in de hoop dat er een beer, eland, kariboe of ander groot wild opduikt. We hebben wat dat betreft vandaag pech. Dan op naar Lake Louise. We hebben afgesproken om eerst te zorgen dat we daar een plaats op de campground reserveren en daarna de rest van de dag besteden aan de omgeving. Rond half 1 melden we ons bij de plaatselijke supermarkt voor wat boodschappen. Daarna willen we naar het Visitor Centre om te vragen waar we van internet met PC gebruik kunnen maken. Bij het postkantoor kan dat. Snel de mail gecheckt en een korte update naar de familie getikt. Maar het belangrijkste was wel om een mailtje te sturen naar het roosterbureau van Dimence. Dat stel domme ganzen daar heeft Marion op de een of andere manier weer op de sms lijst gezet, waardoor wij midden in de nacht 5 sms-jes ontvangen over openstaande diensten. We schrikken dan best, want onze familie weet dat ze rekening kunnen houden met het tijdsverschil. Voor de vakantie heeft Marion nog nadrukkelijk verzocht haar uit de lijst te halen voor de hele maand juni. Hopelijk is het nu voorlopig klaar.

Na het mailen rijden we door naar de campground. Rond kwart over 1 hebben we ingecheckt, weten we wat onze overnachtingsplek is en dat we vanavond weer elektriciteit hebben om de accu's van onze apparatuur op te laden. Het is deze keer ook weer een grote campground en strak georganiseerd, maar het komt veel natuurlijker en prettiger over dan de parkeerplaats in Banff enkele dagen geleden.

We rijden naar het meer, Lake Louise herself. Als we aankomen weten we meteen dat niets teveel gezegd is dat dit een toeristische trekpleister is. Naast het grote hotel dat uitkijkt op het meer, liggen enkele hele grote parkeerplaatsen. En die zijn al behoorlijk vol, terwijl het hoogseizoen nog moet komen. Het regent, de zon is achter de wolken, het is er druk. Ik zeg het en Marion dacht het; "Is dit het?" Het viel ons allebei enorm tegen. Geen mooi strak glad blauw water. Geen spiegeling van wat dan ook in het water. Is alles wat er over wordt verteld dan toch een grote commerciële marketing truc? We besluiten niet verder te kijken, eerst naar een andere bestemming voor vandaag te gaan. Het Yoho National Park met daarin de Takakkaw Falls. Op de foto's zien deze watervallen er spectaculair uit. We hebben een rit van ongeveer drie kwartier en die is op delen ervan weer werkelijk fenomenaal. Hoe dichter we bij de afslag van de watervallen komen, hoe enthousiaster ik word. Voor die tijd stoppen we nog even bij een viewing point. Daar is uitzicht op een aantal (4) treintunnels. Op zich niet bijzonder, maar de naam van dit traject is Spiral Tunnels. Dat slaat op de lus die de rails ondergronds in de bergen maken op twee plaatsen. Er zit dan een hoogteverschil  van zo'n 15 meter in en als je geluk hebt, dan kan je zo'n enorm lange trein hier aan de ene kant de tunnel al weer uit zien komen, terwijl het achterste gedeelte de tunnel nog in moet. Net een hond die in zijn eigen staart probeert te bijten. Helaas kwam er nu geen trein aan.

We zijn verder gereden naar de Kicking Horse Valley, waar de Takakkaw Falls zich in bevinden. Helaas! De weg naar de Falls is afgesloten. Ergens op de wegenkaart staat wel dat deze kans er altijd in zat, maar niet geschoten is altijd mis. Dan maar even gekeken waar de 2 wild stromende bergrivieren bij elkaar komen. De Bow River en de Kicking Horse River stoten tegen elkaar aan en vermengen zich tot een kolkende massa.

Terug naar Lake Louise. Het weer is opgeknapt, het is een stukje later op de dag en in de hoop dat de zon nu op het meer schijnt en er inmiddels een hoop andere toeristen zijn verdwenen, doen we nog een poging. Hopelijk krijgen we nu een betere indruk. En die krijgen we! Lake Louise heeft echt mooi blauw water als de zon er goed op schijnt. Het zou mooi zijn als de wind er niet was geweest, want dan zou het water meer het mooie spiegeleffect hebben dat op de plaatjes op internet en in de boekjes te zien is. We hebben eerst in het grote hotel gekeken. Niets voor ons. Veel te groot en te chique, maar Jan en Alleman loopt daar gewoon binnen, dus in die zin vallen we helemaal niet uit de toon. Volgens Jimmy Vollenbroek zou je op de eerste verdieping moeten gaan staan om de meeste kans te hebben op mooie foto's. Maar ook hier geldt dat het weer volledig mee moet werken en dat deed het nu eenmaal niet volledig. We zijn gestart met de wandeling langs het meer. Via de oostelijke oever loopt een 2 kilometer lang vlak pad. Prima te belopen en onderweg weer de meest verschillende gezichten op het meer, de bergen en/of het hotel. Daar waar je het einde van het meer bereikt, gaat het wandelpad nog kilometers verder. We lopen nog een klein stukje door, omdat het lijkt alsof je na elke bocht van het pad weer iets anders moois ziet. Op een gegeven moment draaien we om en zien we ver boven ons enkele klimmers tegen de rotswanden geplakt. Wel gezekerd aan touwen, maar klimmend op blote handen en zonder verder enig hulpmiddel. Je moet het maar kunnen en durven! Ons niet gezien!

Als we weer bijna aan het einde (of het begin) van het pad zijn, staat naast een veldje net iets boven ons een man heel nadrukkelijk in 1 richting te filmen. We kijken die richting uit en zien een dier dat we niet meteen herkennen, maar door een Amerikaanse vrouw naast ons een Pokupine genoemd wordt. Het blijkt een flink Stekelvarken te zijn en het zou ook nog eens een jong aan haar buik hebben hangen. Dat hebben we niet goed kunnen zien, maar film en foto's hebben we er wel van. We proberen nog wat duidelijker foto's te maken van het koppie als daar ineens een Japans dom vrouwmens het grasveld op loopt in de richting van het dier. Steeds dichterbij met haar iPad in de handen om maar een goede foto te krijgen. Dat ze daarmee het dier bang maakt en verjaagt, regels overtreedt en het plezier van andere mensen vergalt, lijkt haar niet te interesseren. Ik kon het niet laten om luid genoeg te zeggen; 'Thank you, stupid woman!' Of ze het heeft gehoord en begrepen weet ik niet, maar dat maakte me ook niet uit. Dom mens! Ik kan er nog boos om worden, zo egoïstisch en onnadenkend als ze bezig was.

Het begon al later te worden, maar we besloten toch nog niet meteen naar de campground te rijden. Vlakbij is namelijk ook nog Moraine Lake. Dat schijnt ook een geweldig mooi blauw meer te zijn en daar schijnt het tussen 10 en 5 uur enorm druk te zijn. Zo druk, dat je daar je camper nauwelijks kwijt kan. Bovendien schijn je voor 10 uur het beste licht te hebben voor foto's. Aangezien het nu mooi weer is, we er vlakbij zijn en het al 6 uur is, rijden we er nu heen. Eerst wilden weer morgenvroeg heen voor onze rit naar Jasper. Bij Moraine Lake werd ik bijna emotioneel van de overdonderende schoonheid van dit meer. Eigenlijk kan ik maar 1 woord vinden wat hier van toepassing is; 'WAUW!!!' Inderdaad, met hoofdletters en uitroeptekens. Dit moet je zelf gezien hebben om te geloven dat deze kleur echt is. Niks fotoshop, puur natuur! Dit is genieten in Optima Forma! Vanzelfsprekend weer opnames gemaakt en door een andere Nederlandse man een foto van Marion en mij samen laten maken. Dat kon nu wel eens een voor mij heel dierbaar plaatje zijn, dat symbool staat voor deze vakantie. De man die de foto maakte, wees ons nog op enkele andere zaken en plekken die de moeite waard zijn. Gelukkig had hij het over dingen die nog op onze route liggen.

We gaan het zien, horen en voelen. Carpe Diem, blijft het motto!