Super nature day!!!

Op tijd eruit, want om half 9 wilden we wegrijden en dat lukte prima. Klein stukje snelweg en daarna begonnen we aan onze weg naar Jasper, Alberta via de Columbia Icefield Parkway. Zo'n 230 kilometer voor de wielen, maar het beloven hele mooie kilometers te worden. Het is een weg met behoorlijk veel kans op het zien van wilde dieren, mooie meren, wilde rivieren, dichte bossen, hoge besneeuwde bergen en diverse watervallen. Nou, en ik kan bevestigen dat we ze allemaal gezien hebben!

Na een kleine 40 kilometer stond onze eerste stop gepland, maar daar kwam helemaal niets van terecht. We moesten al veel eerder en vaker stoppen. Want wat te zeggen als er op zo'n 10 meter afstand van de weg een grote mama Grizzly beer staat met twee jonge beertjes erbij? Rustig knabbelend van het gras. Je zou ze een knuffel geven.... We konden echter niet te lang langs de kant van de weg blijven staan, want met alle andere auto's die stopten leverde dat soms gevaarlijke taferelen op.

We rijden door en hadden Lake Peyto als eerste stop gepland. We hadden gehoord dat dit mooi moest zijn. In een boekje dat keurig alle bezienswaardigheden langs onze route aangeeft hebben we op basis van informatie en gevoel voorkeuren uitgesproken. Herbert Lake zat daar niet bij, Hector Lake zat daar niet bij, Bow Lake zat daar niet bij, nee, Peyto Lake zou het eerste zijn. Herbert en Hector Lake konden we enigszins zien en waren mooi, maar niet spectaculair.

Maar toen ineens Bow Lake opdook werden we volledig overdonderd. Zo enorm mooi! Zo'n geweldig spiegelglad meer, waarin je de bergen met sneeuw zo enorm zuiver terugzag. Ik kreeg opeens en meteen een enorm emotioneel gevoel. Déjà vû! Ik zag meteen de overeenkomst met het Lac de Montriond. Geheel andere stijl, maar het maakte zoveel indruk! Ik ben maar foto's blijven maken en heb door een andere voorbijganger ook foto's van Marion en mij laten maken met het meer en de bergen op de achtergrond. Zoals mijn ouders op de foto aan het Lac de Montriond staan, zo staan wij hier. Super!!! Ik moest toen we weer door reden gewoon even bijkomen.

Dan komen we even later wel bij Lake Peyto. Een korte wandeling naar het viewpoint, waarvoor je even door een stukje bos moest lopen. Het leek wel Kersttijd! Alleen maar dennenbomen, met daartussen nog veel sneeuw. Bij het viewpoint hebben we de pech dat er net een blik Japanners is los getrokken, ik bedoel een bus met Japanse mensen is aangekomen. Die nemen met hun Sony's, klikkieklakkies, zoemiezoemies en andere foto apparaten zo'n 10 minuten bezit van het viewpoint om vol lawaai in allerlei volledig mislukte poses gefotografeerd te worden. En even plotseling als ze zijn gekomen, zijn ze al weer weg. Dan is Lake Peyto voor de liefhebbers…. Wauw! Zó mooi blauw, het is weer schitterend! Het is even over 10 als we weer door rijden, maar onze dag kan dan al niet meer stuk. En de zon blijft maar schijnen!

We maken nog diverse stops vanwege mooie panorama's en ons volgende doel is de Weeping Wall. Hier hadden we tot gisteren nog nooit van gehoord, maar een andere Nederlandse toerist maakte onze er op attent. Het is een grote rotswand, waarvan diverse watervallen naar beneden komen. Het is net of de muur huilt, vandaar de naam. Prachtig!

Ondertussen blijven we alert op wilde dieren langs de weg. En we hebben opnieuw geluk! Ineens zijn er aan onze kant in de berm twee zwarte beren aan het grazen en af en toen een beetje aan het stoeien. We hebben ze gelukkig weer op de foto en film kunnen vastleggen. Super dat dit is gelukt!

Next stop is het Icefield Centre. Dit had ik thuis al benoemd als één van de dingen waar ik naar toe wilde. Je gaat dan met een bus naar een kort bij de Athabasca Andromeda gletsjer gelegen station waar je dan overstapt in een Icefield Explorer, ook wel Snowcoach genoemd. Dat is een soort bus op enorme wielen. Die wielen hebben wel een diameter van ongeveer anderhalve meter. Je rijdt dan de gletsjer op, een ritje van zo'n 20 minuten, stapt dan boven op de gletsjer uit en blijft daar dan een kwartier in deze prachtige witte wereld. Erg toeristisch, maar wel geweldig om mee te kunnen maken. Het weer werkte nog altijd mee, dus we hadden prachtig uitzicht op de ons omringende bergtoppen. Happy, happy, happy!

Nadat we weer beneden zijn, pakken we een kop koffie to go mee en vervolgen onze reis. Zolang het weer mee werkt, willen we zoveel mogelijk voorgenomen stops maken. De eerstvolgende zal bij de Sunwapta Falls zijn. Onderweg is er weer een moment dat we een zwarte beer in de berm zien kuieren. Marion heeft nog een stukje van dit prachtige dier kunnen vastleggen, maar ik was te laat voor een goeie foto. Nog wat later stopt een aantal auto's voor ons langs de kant van de weg. Dat is meestal een teken dat er wild gesignaleerd is. En ja hoor, deze keer is het een groepje wilde witte berggeiten. Boven op een rotswand van zo'n 8 meter boven de weg blijven de beestjes vlak aan de rand staan en lopen. Leuk gezicht! Bij de Sunwapta Falls aangekomen zijn we relatief snel uitgekeken. Het is mooi, het heeft charme en we zijn nog altijd onder de indruk van de kracht van de natuur, maar we zijn inmiddels zo verwend met mooiere watervallen, dat we wat opnames maken en weer doorgaan. Het volgende doel is opnieuw een waterval; the Athabasca Falls. Nadrukkelijk mooier dan de vorige, zeker in combinatie met de omgeving van de veelkleurige rotsen en nauwe canyons.

The Athabasca Falls was onze laatste stop voor vandaag. We rijden door naar Whistlers Campground in Jasper. Het is weer een hele grote campground en met de ervaring die we tot nu toe hebben, denken we zonder probleem een goeie plek te kunnen betrekken. Dat kan ook wel, maar zonder elektriciteit, water en/of sanidump. De laatste twee zijn geen probleem, maar de accu's van onze camera's moeten opgeladen worden. Daar is op deze campground gelukkig een oplossing voor.; voor 1 dollar kan een zogenaamde power locker huren. Kastje open, op te laden apparaat/accu aan de stroom in het kastje, dollar in de gleuf, kastje dicht, sleutel mee en enkele uren later in omgekeerde volgorde. Alleen de dollar krijgen we niet terug. Gelukkig hebben we dan wel weer volle accu's.

We hebben besloten om slechts 1 nacht in Jasper te blijven in plaats van de geplande twee. We rijden morgen eerst naar het in de buurt gelegen Lake Maligny en gaan alvast een stuk van de route van de volgende dag pakken.

Vandaag was een geweldige dag!

Marc